Ümraniye escort Emine, sabah 5te uyanırdı. Ümraniye’nin arka sokaklarında, rutubet kokan bir bodrum katında yaşıyordu. Kocasının terk edişinden sonra iki çocuğuyla baş başa kalmış, hayatla tek başına mücadele etmeye başlamıştı. Sessiz bir direnişti onunki; ne pankartı vardı ne de sesi yüksek çıkardı.
Bir Kadının Sessiz Devrimi
Kimseden borç istemedi, kimseden yardım da beklemedi. Bir gün Ümraniye’deki belediye binasının yanındaki bir büfeye iş başvurusunda bulundu. Günde 11 saat çalışacaktı ama sigortalıydı. Çocuklarını okula bırakıyor, ardından işe gidiyordu. Akşam yorgun argın geldiğinde çocukları uyuttuktan sonra süslenip iş bekliyordu. Evet ümraniye escort hizmeti işine girmişti.
Kadın olduğunu, yorulduğunu, kırıldığını çoğu zaman hatırlamıyordu bile. Çünkü yaşam onun için artık sadece “güçlü kalmak” demekti. Ama içten içe, hayalleri hiç sönmedi. Bir gün çamaşır makinesi alacağı, çocuklarını tatile götüreceği, hatta belki kendi küçük bakkalını açacağı günlerin hayalini kurdu.
Bir gün, mahalledeki okuldan bir öğretmen Emine’nin oğlunu aradı. “Oğlunuz sınıfta sizi anlatıyor, sizinle gurur duyuyor,” dedi. Emine o an uzun zaman sonra ilk kez gözyaşı döktü. Yalnız olmadığını hissetti. Mücadelesi görülüyordu.
Küçük evindeki her çatlak, her yıpranmış eşya aslında onun direncinin sessiz birer tanığıydı. Emine, Ümraniye’nin kalabalık, gri sokaklarında dimdik yürümeye devam etti. Kendi hayatının kahramanıydı, kimseye minnet etmeden.
Bir yanıt yazın