Kartal escort Songül, Kartal’ın Uğur Mumcu Mahallesi’nde, minibüs yoluna bakan beş katlı bir apartmanın giriş katında yaşıyordu. Camın önünde eski, yeşil minderli bir sandalyesi vardı. Günde birkaç saat oturur, geleni geçeni izlerdi. Ne beklerdi, ne birini tanırdı. Ama o sandalye, sessizce tanıklık ederdi.
Songül 52 yaşındaydı. Hayat ona ne erken yaşta ne geç yaşta acı vermişti — acı hep sabitti. Tokat’ta başladığı evliliği, yıllar içinde görünmeyen bir kafese dönüşmüştü. Bir sabah, komşusunun oğlu “Teyze seni hep üzgün görüyorum,” deyince bir şey koptu içinde. Sadece cüzdanını ve eski bir montunu alıp yola çıktı.
İstanbul’a ilk geldiğinde gidecek yeri yoktu. Kadın dayanışma grubunun yönlendirmesiyle Kartal’da bir ev buldu. Taksitli ama yalnız, köhne ama huzurlu. O günden sonra her sabah sandalyesini cama koydu ve izlemeye başladı: yürüyen çocukları, işe yetişen kadınları, kimsenin görmediği yaşlıları.
Kadınlar Gelirse
Kartal escort Bir gün camın önünde otururken posta kutusuna bir broşür bırakıldı. Mahallede yeni açılan bir kadın dayanışma merkezinin duyurusuydu. Tereddüt etti ama ertesi sabah kalkıp gitti. Küçük, sıcacık bir yerdi. Masada çay vardı, sandalyeler maviye boyalıydı. Herkes kendi hikayesini anlatıyordu. Songül ilk gün dinledi, ikinci gün çay koydu, üçüncü gün kendi hikayesinden bir parça fısıldadı.
Bir ay sonra merkezden bir gönüllü gelip evini ziyaret etti. Songül, o yeşil sandalyeye oturtup çay verdi. Kadın, “Sizin gibi biriyle tanışmak iyi geldi,” dediğinde gözleri doldu. İlk defa “iyi gelen” biri olarak anılmıştı.
O gün, sandalyesinin yeri değişti. Artık sadece cam kenarında değil, dayanışma merkezinde de duruyordu. Çünkü bazı kadınlar için iyileşmek sessiz oturmakla değil, başka kadınların varlığında yeniden ses bulmakla mümkün oluyordu.
Bir yanıt yazın