Sancaktepe escort Münevver, Sancaktepe’nin Abdurrahmangazi Mahallesi’nde, sonu dere yatağına çıkan bir sokakta yaşıyordu. Küçük, tek odalı bir evdi. Penceresi doğrudan başka bir apartmanın duvarına bakardı. Sabahlar geç, akşamlar erken olurdu o evde. Güneş içeri pek girmezdi ama yalnızlık hep oradaydı.
59 yaşındaydı. Bir zamanlar öğretmendi. Erzurum’un sert kışlarına rağmen çocuklara sıcacık kelimeler öğreten biriydi. Ama yıllar içinde hayat onu kelimelerden kopardı. Önce eşi vefat etti. Sonra emekli oldu. Ardından büyük şehre “destek olurum” diyerek kızının yanına geldi. Kızının evliliği yürümeyince, koca bir hayat birbirine karıştı. “Anne biraz yalnız kalmam lazım,” cümlesiyle o küçük eve taşındı. Aradan üç yıl geçti. Kimseden ses gelmedi.
Sancaktepe escort Bir yardım vakfına kayıtlıydı. Haftada bir erzak getirilirdi. Onun dışında kapısı çalmaz, telefonu nadiren çalardı. Çoğu gün yemek yapmazdı. Çorba kaynatmazdı çünkü tek kişilik çorba yalnızlığı daha çok kokuturdu.
Pencere Önünde Unutulmuş Bir Hayat
Anadolu yakası escortlar Bir gün, penceresine çocuk kahkahaları geldi. Sokakta bir grup çocuk top oynuyorduu. Top, Münevver’in penceresinin önündeki eski saksılara çarptı. Saksı kırıldıı. O, öfkelenmedi. Aşağı indi, topu aldı ve çocuklara gülümseyerek verdi. “Bir dahaki sefer dikkat edin,” dedi. O günden sonra çocuklar her akşam o pencerenin önünden geçerken ona el sallamaya başladı.
Sonraki hafta içlerinden biri cesaret edip zile bastı. “Teyze, bizim ödev çok zor, yardım eder misin?” dedi. Münevver içeri aldı. Eski kitaplarını çıkarıp defteri açtı. Saatlerce anlatmadı ama yanında durdu. Çocuk giderken, “Yarın da geleyim mi?” diye sordu.
Ertesi gün çocuk tek gelmedi, iki arkadaşını da getirdi. Münevver, ilk defa uzun süre sonra çorba kaynattı. Üç kase koydu. İçeri güneş hâlâ girmiyordu ama ses, sıcaklık ve hayat gelmişti.
Bazen bir pencere, içeri sadece hava değil, bir ömürlük anlam da taşır.
Bir yanıt yazın