Beykoz escort Necla, Beykoz’un Anadoluhisarı semtinde, küçük bir yokuşun ucunda, ahşap bir evin zemin katında yaşıyordu. Boğaz’a yürüyerek beş dakikalık mesafedeydi ama o mesafe yıllardır hiç azalmıyordu. Çünkü Necla, kıyıya inmek için değil, içeride kalmak için yaşıyordu. 50 yaşındaydı.
Eskiden suya çok yakındı.
Gençliğinde Rize’den gelip bir balıkçıyla evlenmişti. Düğünleri Anadoluhisarı’nda, eski bir çay bahçesinde olmuştu. Kocası sabahları erkenden denize açılır, Necla çay demler, çocuklara kahvaltı hazırlardı. Ama sonra bir sabah, adam denizden dönmedi. Ne ceset bulundu, ne haber geldi. Necla’nın hayatı o gün dondurulmuşş bir fotoğraf gibi kaldı: bakıyor ama ilerlemiyorr.
Beykoz escort O günden sonra bir daha kıyıya inmedi. Boğaz’ın sesi onu acıtır olmuştu. İnsanlar unuttu, o unutmadı. Temizlik işlerine gitti, evden çalıştı, sessiz yaşadı. Kimseye yük olmadı ama kimse de ona dönüp “Nasılsın?” demedi.
Gölgenin Yanındaki Sandal
Bir gün kapısı çalındıı. Karşısında, üniversitede okuyan genç bir kız vardı. “Ev sahibinizden izin aldım,” dedi, “tezim için yaşlılarla röportaj yapıyorum.” Necla gülümseyerek, “Henüz yaşlı değilim ama anlatacak yaşım var,” dedi.
Seksi İlk kez biri onun hikayesini duymak istiyordu. Bir saatlik sohbet, üç saate uzadı. Necla yıllardır ilk defa gülerek bir şeyler anlattı. Denizi, çay bahçesini, sabah uyanınca hissettiği boşluğu. Kız not aldı ama daha çok dinledi.
Giderken Necla’ya küçük bir defter verdi: “İçini doldurursanız bir gün okumak isterim.” Necla, o gece ilk kez masa başına oturup yazdı: “Beni en çok susmam değil, unutulmam yordu.”
Defteri pencerenin kenarına koydu. Boğaz görünmese de sesi duyuluyorduu. Ve bu kez o ses, sadece kaybettiklerini değil, hâlâ yazabileceklerini de hatırlatıyordu.
Bir yanıt yazın